ماجراجویی در بورنئو: جانوران شگفت‌انگیز
بورنئو، سومین جزیره‌ی بزرگ دنیا، زمینی است فرش‌شده با جنگل‌های بارانی انبوه و سبز در دل آب‌های فیروزه‌ای. جزیره‌ای که به محض پا گذاشتن در آن با زیبایی نفس‌گیر مناظر و مجموعه‌‌ی حیات‌وحش خارق‌العاده‌ی خود از شما استقبال می‌کند. در این مطلب با تعدادی از جانوران شگفت‌انگیز این منطقه آشنا می‌شویم.
اورانگوتان‌های بورنئو
به معنی" انسان جنگل" در زبان مالزیایی، اورانگوتان نام با مسمایی برای این خویشاوندان نسل بشر است که بیش از 90 درصد وقت خود را درمیان درختان جنگل می‌گذراند. آنها به کمک بازوان بلندشان تا ارتفاع 2 متری از شاخهای به شاخه‌ی دیگر تاب می‌خورند و با آوای مخصوص خود یکدیگر را صدا می‌کنند. قدم زدن در آرامش جنگل و دیدن گاه و بیگاه این ساکنان سرخ‌مو، یکی از بی‌نظیرترین تجربه‌های بورنئویی‌ست. این جانوران با حرکت مداوم و پخش دانه‌ها در منطقه، لقب" باغبان جنگل" را از آنِ خود کرده‌اند.
فیل‌های کوتوله بورنئو
فیل‌های کوتاه‌قد یا فیل‌های بورنئو، با صورت بچگانه، گوش‌های بزرگ، شکم گرد و دم بلند خود، کوچکترین زیرگونه فیل‌های آسیایی به حساب می‌آیند. این فیل‌های مینیاتوری، همچنین خلق‌و‌خوی آرام‌تری نسبت به خویشاوندان غول‌پیکر خود دارند. پیش از آن که این گروه از فیل‌های کوتاه‌قد در سال 2008 در جزیره‌ی بورنئو کشف شوند، باور بر آن بود که نسل این فیل‌ها منقرض شده است!
میمون‌های دماغ‌دراز
میمون‌های دماغ‌دراز یا خرطوم‌دار، جانوران بومی و منحصر به جزیره بورنئو هستند. آنها هیچ‌وقت از رودخانه‌ها، مرداب‌ها و درختان مانگروی جزیره خارج نمی‌شوند. بنابراین، به جز بورنئو، در هیچ مکان دیگری یافت نخواهند‌شد. این میمون‌هابه صورت گروهی در میان درختان و نزدیکی آب زندگی می‌کنند و نر و ماده‌ی آنها از میزان بزرگی دماغشان مشخص می‌شود. به جز دماغ‌های جالب، از خصوصیانت ظاهری قابل توجه‌شان، دست و پاهای پهنی است که در شنا کردن بهشان کمک می‌کند.
خرس‌های خورشید
خرس خورشید یا خرس بورنئو، از روی نقطه‌ی طلایی رنگ قفسه‌ی سینه‌شان، که نماد طلوع خورشید است، نام‌گذاری شده‌اند. آنها به عنوان کوچکترین اعضای خانواده‌ی خرس‌ها، به راحتی می‌توانند میان درخت‌ها و بر فراز جنگل در حال حرکت باشند و در جایگاه خواب خود که از شاخه و برگ درست شده استراحت کنند. پنجه‌های 15 سانتی‌شان نیز به آنها کمک می‌کند تا از درخت بالا بروند و عسل بردارند. به دلیل علاقه‌ی فراوان‌شان به عسل، به این خرس‌ها لقب " خرس عسلی" نیز داده شده است.
نوک شاخهای کرگدنی
با دیدن ظاهر این پرنده‌ها و تاجشان‌‌شان که شکل و شمایلی شبیه به شاخ کرگدن دارد، می‌توان به وجه تسمیه‌ی آنها پی برد. این ویژگی ظاهری به آنها کمک می‌کند تا طنین صدای خود را در جنگل چند برابر کنند. بعد از جفت‌گیری پرنده‌ها، جفت ماده در درختی توخالی می‌ماند و پرنده‌ی نر برای او غذا می‌آورد. ظاهر نوک‌شاخ‌های نر و ماده تفاوت چندانی با هم ندارد و تنها راه قابل تشخیص حلقه‌ی نارنجی دور چشمان پرندگان نر است.