موزه کاسا مانیلا

فیلیپین و پایتخت بزرگ آن، مانیل، یکی از دیدنی‌ترین نقاط جنوب شرقی آسیا هستند. به مانیل لقب «مروارید شرق» را داده‌اند که الحق برازنده‌ی آن است. این شهر نماد ایستادگی و توسعه است. شهری که از دل قلعه‌های سنگی اسپانیایی‌ها زاده شد، زیر یوغ استعمار، جنگ و زلزله دوام آورد و امروز بلوغش را با آسمان‌خراش‌های بلند به نمایش می‌گذارد. در این مقاله می‌خواهیم به بافت تاریخی مانیل برویم، جایی که موزه کاسا مانیلا در آن واقع شده است.

سال گذشته، مانیل میزبان ۷.۱ میلیون مسافر خارجی بود. جمعیت توریستی فیلیپین شاید یک سوم دیگر کشورهای منطقه مثل سنگاپور، تایلند و مالزی باشد؛ اما رشد بازدید از فیلیپین، نسبت به سه کشور دیگر در سال‌های اخیر بیشتر بوده است. میزان افزایش بازدید کنندگان فیلیپین ۷.۷ درصد، سنگاپور ۶.۵ درصد، تایلند ۷.۵ درصد و مالزی صفر درصد بوده است.

این آمار نشان می‌دهد که فیلیپین جاذبه‌های زیادی دارد ولی هنوز برای توریست‌ها ناشناخته است. اسپیلت البرز هم که مبتکر و طراح تورهای ناشناخته‌ی داخلی و خارجی بوده، برای سفر به این کشور، تورهای جذاب و ویژه‌ای را در نظر گرفته است. پیشنهاد می‌کنیم حتماً سری به برنامه‌های تور فیلیپین بزنید.

موزه کاسا مانیلا کجاست؟

در دل شهر مانیل و در حاشیه‌ی رود پاسیگ که شهر را به دو قسمت تقسیم می‌کند، بافت تاریخی مانیل قرار دارد. بافت تاریخی یا اینتراموروس، در قرن ۱۶ توسط اسپانیایی‌هایی که برای استعمار فیلیپین به جزیره‌ی لوزون قدم گذاشته بودند، ساخته شد. به مرور زمان حاشیه‌های اینتراموروس رشد و توسعه یافت و تبدیل به مانیل امروزی شد. بافت تاریخی یک شهر کوچک دوره‌ی رنسانس در دل یک شهر مدرن و پیشرفته است که دل گردشگران را می‌رباید و ساعت‌ها سرشان را گرم می‌کند.

در خیابان ژنرل لونا پیش می‌رویم، از کلسیای سن آگوستین عبور می‌کنیم تا سوی دیگر خیابان به موزه کاسا مانیلا برسیم. خانه‌ای سه طبقه به سبک عمارت‌های استعماری اسپانیا در قرن ۱۹، با تراس‌های چوبی و آجرهای کرمی رنگ.

داستان موزه کاسا مانیلا

عمارت کاسا مانیلا مشابه خانه‌های بزرگ شخصیت‌های متمول اسپانیایی و فیلیپینی ساخته شده که بین سال‌های ۱۸۵۰ تا ۱۸۹۸ منطقه‌ی اینتراموروس را اشباع کرده بودند. در قرن ۱۹، با ورود اسپانیایی‌ها، مانیل در چرخه‌ی یکی از پرمنفعت‌ترین مسیر‌های تجاری با کشورهای اروپایی قرار گرفت و به همین جهت برخی از خانواده‌های فیلیپنی، بسیار ثروتمند شدند. این افراد که جذب فرهنگ اروپایی آن زمان می‌شدند، خانه‌های خود را به همین سبک بنا می‌کردند.

عمارت کاسا مانیلا و اشیای درون آن، اهمیت تاریخی چندانی ندارند؛ ولی نمادی بسیار زیبا از تاریخ استعماری این کشور اند. در زمان جنگ جهانی دوم و در جریان نبرد ژاپن با آمریکا در مانیل، تقریباً تمام عمارت‌های ساخته شده به این سبک در اینتراموروس و بسیاری از دیگر بخش‌های بافت تاریخی ویران شدند.

در سال ۱۹۸۰، شهرداری بخش اینتراموروس تصمیم به ساخت یک ساختمان سه طبقه گرفت تا نمادی باشد از آنچه در جنگ جهانی به ویرانی کشیده شد. طراحی ساختمان توسط معمار معروف فیلیپینی، رامون فاوستمن انجام شد.

موزه کاسا مانیلا نمونه‌ای زیبا از فرنیش و مبلمان عصر ویکتوریایی است. دکوراسیون داخلی این موزه تلفیقی از سبک‌های فیلیپینی، اروپایی و چینی است. کاسا مانیلا دقیقاً مشابه خانه‌ی سن نیکولاس ساخته شده که در دهه‌ی ۱۸۵۰ میلادی در شهر مالاگا اسپانیا قرار داشت.

موزه گردی در کاسا مانیلا

طبقه همکف

موزه کاسا مانیلا دقیقاً چسبیده به ساختمان‌های مجاور خود قرار گرفته است. در طبقه‌ی همکف، ورودی اصلی عمارت، پو اِرتا پرینسیپال نام دارد. ورودی به یک درب دو دهنه‌ی سنگین چوبی مجهز است و به یک «زاگوآن» یا راهروی مسقف باز می‌شود. در گذشته درشکه‌ها از زاگوآن عبور کرده و در محل پاسیو (حیاط خلوت)، مسافران را پیاده می‌کردند.

 پاسیوی خانه چند آبنما دارد و زمین آن با گرانیت سنگ‌فرش شده است. فضای سبز سنتی و زیبایی، دور تا دور حیاط کوچک را پوشانده است.

بخش دیگری که در طبقه‌ی همکف قرار دارد، کابالاریزا یا اسطبل مجموعه است که در واقع پارکینگ درشکه‌ی صاحب خانه بوده. در قرن ۱۹، کالسکه‌ها و درشکه‌ها نمادی از اهمیت و ثروت یک شخصیت بوده‌اند. هرچه کالسکه بزرگ‌تر بود و اسب‌های بیشتری برای کشیدنش استفاده می‌شد، شخص جایگاه اجتماعی بالاتری داشت.

طبقه‌ اول

طبقه‌ی اول شامل دفتر کار و کتابخانه یا «آفیسینا» و «بیبلیوتِکا» است. گاوصندوق و گنجه‌ی خانه نیز در این طبقه قرار دارد که پول‌هایی از جنس سکه‌های طلا و نقره در آن‌ها نگهداری می‌شد.

همچنین چند اتاق خواب یا «دورمیتوریوس» در این طبقه قرار گرفته که برای خواب شب استفاده نمیشده و بیشتر محلی برای قیلوله (چرت مکزیکی یا سیِتا) بوده است. این اتاق خواب‌ها را معمولاً به اعضای مسن فامیل مثل پدربزرگ و مادربزرگ یا اعضای بزرگ فامیل که مجرد مانده بودند، مثل دایی‌ها و عمه‌ها می‌دادند.

طبقه دوم

از پلکان چوبی نفیس و زیبای موزه کاسا مانیلا که بالا برویم، نقاشی‌های زیبای فیلیپنی روی دیوار ما را بدرقه می‌کنند تا به طبقه‌ی دوم برسیم. در بدو ورود با یک چوب لباسی مواجه می‌شویم که محل قرار دادن کلاه و عصای مردان بوده و اکنون کلاه‌های نمادینی روی آن قرار داده‌اند.

اولین اتاقی که به آن قدم می‌گذاریم، اتاق انتظار، «آنتِسالا» یا «سا-ایدا» است. این اتاق محل استراحت، کارت بازی، خوردن میان وعده و سیگار کشیدن اعضای خانه بوده است. دکوراسیون داخلی بسیار زیبا است. اتاق انتظار نشانه‌ای از ثروت، فرهنگ و سفرهای خارجی یک خانواده و در واقع محلی برای پز دادن بوده است.

اتاق بعدی، «سالا» یا پذیرایی است. بخش نورگیر و دلپذیر منزل که کفی چوبی داشته و تمام دیوارهایش با پنجره‌های مشبک (کاپیز) پوشیده شده‌ است. مبلمان بسیاری زیبای پذیرایی به سبک‌های اروپایی، چینی و محلی ساخته شده‌اند. یک چنگ، یک پیانو رویال و یک ارگ قدیمی نیز در اتاق دیده می‌شوند.

بعد از پذیرایی، به «اوراتوریو» یا اتاق عبادت و سپس هم به اتاق خواب‌های منزل که متعلق به والدین و کودکان‌شان بوده، می‌رسیم. اتاق‌های بعدی شامل اتاق ناهارخوری است که در وسط آن یک میز بزرگ و فاخر مستطیلی شکل قرار گرفته و به اتاق بعدی، یعنی آشپزخانه‌ی منزل، راه دارد.